Κάθε χρόνο μόλις περνούσαν οι απόκριες και μπαίναμε στην μεγάλη σαρακοστή, δεν ξέρω για εσάς αλλά σε εμένα  πάντα άλλαζε η διάθεση.
Άνοιγε η καρδία μου ρε παιδί μου, όπως λένε, περίμενα το Πάσχα και μετά το καλοκαίρι.
Τα χρόνια που πέρασαν, πάντα τέτοιες μέρες  κάναμε καθαριότητες και ασπρίσματα σε σπίτια και δρόμους, προετοιμάζαμε το χωριό μας να δεχτεί τους συγχωριανούς από τις μεγάλες πόλεις για να γιορτάσουμε μαζί.

Τα σπίτια φρεσκάρονταν και άνοιγαν σε αδέλφια ,παιδιά και φίλους που έρχονταν ,χαιρετισμοί αγκαλιές  φιλιά,……….φέτος τίποτα από όλα αυτά!
Φέτος δεν θα στηθεί η ‘’τόκα’’ δεν θα  κυλήσουν οι ‘’μπάλες’’ δεν θα ακουστεί ‘’τσάφ’’ ίσως δεν θα ακουστούν ούτε βαρελότα.
Καθαρισμοί θα γίνουν επιλεκτικά, όχι επειδή δεν προβλέψαμε αλλά επειδή πρέπει να προφυλάξουμε τους εργαζόμενους από περιττή έκθεση σε κίνδυνο.
Αυτές τις μέρες  βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, τώρα  όσο ποτέ ένιωσα μεγάλη ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σας!
Αποκλεισμένοι  από κοινωνικές επαφές, εργασία και διασκέδαση με ένα φόβο για το μέλλον αλλά και με μια ελπίδα ότι όλα θα τελειώσουν σύντομα και αίσια!
Ζούμε  μια σαρακοστή διαφορετική από όλες τις άλλες θα ζήσουμε μια μεγάλη εβδομάδα χωρίς ύμνους και εγκώμια, χωρίς επιτάφιο και ανάσταση Κυρίου στην εκκλησία!

Είναι στο χέρι μας αυτήν την διαφορετικότητα να την κάνουμε θέρμη αγάπης και πίστης στον Κύριο μας που μαρτυρά για εμάς και να ζήσουμε όλα τα παραπάνω από το σπίτι μας.
Για όσους είμαστε με τις οικογένειες  μας είναι ευκολότερα  για  όσους είναι μόνοι βέβαια χρειάζεται περισσότερη δύναμη και υπομονή.

Σεβόμαστε και τηρούμε πιστά τα μέτρα της καραντίνας με στόχο και ελπίδα  να περάσει όλο αυτό και να μας βρει όλους μαζί  ξανά  το συντομότερο δυνατόν και το  επόμενο Πάσχα  να το ζήσουμε χωρίς φόβο όλοι μαζί, όπως άλλωστε κάναμε μέχρι τώρα.