«Έφυγε» από τη ζωή στις  18/1/2015 ο Παναγιώτης Γ. Τσίρος σε ηλικία 92 ετών. Ο Παναγιώτης Τσίρος διατέλεσε  πρόεδρος του Ελαιουργικού Συνεταιρισμού, ψάλτης στις εκκλησίες και ακόμη ως κοινοτικός σύμβουλος με πρόεδρο τον χωριανό Μιχάλη Π. Παυλάκη.
Ας δούμε την συνέντευξη που έδωσε στο «Εν Μαλεώ» και στον Μηνά Αναστασάκη στις 14/08/2008.

«Κάθε καρδούλα και καημός, κάθε ψυχή και δάκρυ». Έτσι θα μπορούσαμε να ειπούμε για μερικούς καλούς χωριανούς μας, παραφράζοντας το γνωστό τραγουδάκι.

      Ναι, η συνέντευξη που πήραμε από τον Παναγιώτη Τσίρο είναι διαφορετική από τις προηγούμενες, διότι τα λόγια του χωριανού μας αυτού αναδίδουν καημούς, χωρίς βέβαια να στερούνται ελπίδων.

     - Λέγε μας, Παναγιώτη, μίλα μας ελεύθερα.

     « Γεννήθηκα το έτος 1923, στο χωριό. Ο πατέρας μου πήγε στη Νότια Αφρική, επέστρεψε όταν ήμουν 4 χρονώ και εν συνεχεία ήρθαν στον κόσμο τα δυο μου αδέλφια, ο Νίκος και η Σοφία. Έφυγε πάλι για την ξενιτιά, μεσολάβησε ο Πόλεμος και απεβίωσε εκεί. Ήταν όμως καλός οικογενειάρχης, στερηθήκαμε βέβαια εκείνον αλλά δε μας άφησε να στερηθούμε, τα είχαμε όλα.

     Μετά το δημοτικό σχολείο πήγα στον Πειραιά, σε μία θεία μου, την Αλεξανδράκη, και φοίτησα στο γυμνάσιο. Δε σιτιζόμουνα όμως καλά, ασθένησα από αδενοπάθεια και επέστρεψα στο χωριό.

     Όταν κηρύχτηκε ο Πόλεμος άκουγα στο ραδιόφωνο του BBC που έλεγαν να ξεσηκωθούμε οι Έλληνες στην Αντίσταση κατά των στρατευμάτων της Κατοχής και μπήκα στην ΕΠΟΝ και μετά στο ΕΑΜ (Εθνικό, Απελευθερωτικό Μέτωπο). Αργότερα μπήκα στο ΚΚΕ.

     Διψούσαμε για ελευθερία και δικαιοσύνη. Έτσι πιστεύαμε, γι’ αυτό κατατάχτηκα σ’ αυτές τις οργανώσεις, όχι για να κάνω κακό σε άνθρωπο, μήτε στην Πατρίδα, αλλά το καλό, μόνο».

- Μετά; Τι απέγινε μετά, Παναγιώτη;

«Μετά την απελευθέρωση με κυνηγήσανε, και μαζεύανε αφάνες, κοντά στο σπίτι μου, στη Λάκα, να με κάψουνε ζωντανό! Αλλά πρόλαβα και κατέβηκα στη Νεάπολη. Εκεί με χτύπησε ο Μαραβέλιας [ο χίτης].

Εν συνεχεία έφυγα στον Πειραιά, έπιασα κάπου δουλειά, με καταδώσανε στην Ασφάλεια, με πιάσανε και με πήγανε εξορία. Έμεινα δύο χρόνια στον Άγιο Στράτη και μετά στο κολαστήριο της Μακρονήσου, τρία ολόκληρα χρόνια στην εξορία. Για τις ιδέες μου…»

 - Αυτά φύγανε, Παναγιώτη, πέρασαν και πάνε. Πες μας τώρα για την υπόλοιπη ζωή σου.

      «Πριν με στείλουνε στην εξορία, εφοίτησα στη νυκτερινή Σχολή Πάλμερ κι έμαθα τα λογιστικά.

      Αργότερα παντρεύτηκα τη Μαρουλιώ Διακάκη, από τα Βελανίδια. Η Μαρουλιώ με στήριξε στη ζωή, γιατί με την κράση που είχα κι από τα βάσανα της εξορίας, η υγεία μου δεν ήταν καλά.

      Ήλθαν εν συνεχεία στη ζωή μας και της έδωσαν νόημα και σκοπό τα δύο αγαπημένα μας κορίτσια, η Λίνα και η Κατερίνα, η τωρινή μου μοναδική παρηγοριά, αφού τη Μαρουλιώ την πήρε κοντά του ο Χριστός.

       Στο χωριό εργάστηκα ως πρόεδρος του Ελαιουργικού Συνεταιρισμού, ως ψάλτης στις εκκλησίες και ακόμη ως κοινοτικός σύμβουλος με πρόεδρο τον καλό μας χωριανό Μιχάλη Π. Παυλάκη.

       Όμως τα έφερε έτσι πικρά η ζωή που από το ζάχαρο, τον καταρράκτη και το γλαύκωμα έχασα το φως μου και είμαι, τώρα πια, εντελώς τυφλός».

      Παρένθεση του υπογράφοντος ως μαρτυρία. Πριν κλείσω τη συνέντευξή μου αυτή με τον Παναγιώτη τον Τσίρο, επιθυμώ να προσθέσω ενδιαμέσως τα εξής: Μετά την απελευθέρωση, μερικά μεγαλύτερα από μένα παιδιά του χωριού μας κι εμείς τα μικρότερα, με την υποκίνηση κάποιων μεγάλων πήγαμε στη Λάκα, κοντά στο σπίτι του Τσίρου και πετούσαμε πέτρες στο επάνω παράθυρο και τους τοίχους της κατοικίας, αυτού του «κουμμουνιστή»! Πετούσαμε τις πέτρες μηχανικά, ασυλλόγιστα, κατά τα πάθη που βασάνιζαν τους ανθρώπους εκείνης της εποχής.

Κατά την ίδια στιγμή οι Εγγλέζοι χαμογελούσαν πονηρά στο Λονδίνο και μας κορόιδευαν.

- Πες μας, Παναγιώτη, κάτι ακόμα, κάτι βαθύτερο, της καρδιάς σου.

     «Γι’ αυτούς που με πίκραναν εκείνα τα χρόνια αλλά και για εκείνους που σε όλους τους καιρούς με συμπάθησαν, εύχομαι ο Θεός να τους χαρίζει υγεία και προκοπή, σ’ αυτούς και τα παιδιά τους».

- Δυο λέξεις ακόμα;

     « Εδώ στον Πειραιά που είμαι, θυμάμαι συνέχεια το χωριό και τους χωριανούς μας. Ιδιαίτερα τώρα τη Λαμπρή έρχονται στη θύμησή μου οι εκκλησίες του Αγίου Νικόλα και του Ταξιάρχη…Έρχονται ζωηρά στη μνήμη και τις αισθήσεις μου το μοσχολίβανο και οι βιόλες. Τα μανουσάκια και οι βιόλες, οι αξέχαστες αυτές ευωδίες της Λαμπρής και της νιότης μας».

- Μια φράση ακόμα και κλείσαμε, Παναγιώτη.

     «Επιθυμώ και παρακαλώ το Θεό να βλέπω τη Λίνα και την Κατερίνα να είναι ευτυχισμένες. Ναι, Μηνά, γιατί αυτά τα κορίτσια είναι, τώρα πια, στα στερνά χρόνια μου, το φως των ματιών μου…»

(Η συνέντευξη αυτή ελήφθη τηλεφωνικά

στις 14/4/08 από το Μηνά Αναστασάκη)